Het is weer kerstmis.
Alhier zijn de lampjes aan in het grauwe weer.
de boxen schallen vaak kerstliedjes over de straten,
en kinderen trekken hun vaders en moeders aan de mouw voor cadeaus.
Iedere avond zijn er vaak positief gerichte films te zien
en iedereen maakt zich op voor het kerstdiner.
Vrede op aarde wenst men u toe,
vanuit straat kerk en huis.
Maar ik heb allang niet meer die wens,
ik streef naar het haalbare wat buiten mijn bereik ligt.
niet naar het onhaalbare wat als een droom lijkt te lonken.
In Kenia is al twee jaar droogte en sterft het vee.
Tjetjenie heeft oorlog, net als Afghanistan en Irak.
AIDS neemt toe in heel Afrika en is nogsteeds onbespreekbaar.
Nu hoor ik u denken, alweer zo'n figuur wat wenst dat wij daar bij stilstaan.
Gegeven, leed is iets wat onprettig denken is in een dergelijk tijdperk.
Maar ik ben hier niet om u daarover aan het denken te zetten.
Ik ben hier omdat ik van mening ben dat veel landen met problemen zoals Afrika,
hun problemen vaak danken aan zichzelf.
Wij kunnen hun helpen maar dergelijke hulp moet niet als geld of voedsel komen.
Kennis is de bakermat van zowel goed als kwaad.
Wij zouden meer aandacht moeten geven aan het stimuleren van kennis in dergelijke landen.
Maar er moet vanuit de landen zelf ook goodwill zijn.
Wat voor zin heeft het om geld te geven of voedsel als slechts een kleine hoop van eliten ervan profiteert!?
Wat voor zin heeft het om een land te helpen wat religie en eigen gewin boven het geheel zit!?
De landen met problemen moeten zichzelf structureel veranderen zodat we ze structureel kunnen helpen.
Daarom wens ik niet voor de onhaalbare droom voor vrede op aarde,
zoiets zal de mensheid nooit kennen, omdat zij de mensheid is.
Ik wens slechts het haalbare. Ik wens;
Verbetering van de mensheid
Geen opmerkingen:
Een reactie posten