Het is weer donderdag en op het moment van schrijven heb ik mijn gebruikelijke mok gevuld met koffie, zwart met suiker. Ik moest denken aan de keren dat ik op straat liep, alleen maar meestal met vrienden na het uitgaan en hoe ik altijd ervan hield. Het door de straten slenteren, niets aan mijn kop, de duisternis van de nacht, de lege straten en de straatverlichting. Hoe vreemd het ook mag klinken beschouw ik die simpele momenten als deel van de mooiste en gelukkigste momenten die mijn leven tot nu toe heeft gekend. Dit houdt niet in dat mijn leven tot nu toe een puinhoop was, gegeven er waren wat heuvels en dalen maar slecht zeker niet. Als ik het zwaar heb denk ik altijd aan mijn eigen wilskracht, koppigheid en hoe ik zelf de puinhoop meestal heb veroorzaakt. Ook sta ik dan stil bij mensen die het veel zwaarder hebben dan mij, niet uit medelijden maar om mijn eigen problemen te relatieveren. “Het kan altijd erger”, denk ik dan. Maar genoeg daarvan, ik begin te lijken op een priester als ik zo praat en daar heb ik een hekel aan.
Ik had het over uitgaan en niets doen, genieten van de rust en stilte. Wellicht is het de roest van de drank die inzet na ettelijke uren feesten. Wellicht houd ik van die stilte omdat ik uren lang heb gestaan in overvolle zalen met veel alcohol, rokers, snoeiharde muziek en felle feestverlichting. Wat het ook is, ik houd van de stilte en de nacht na het uitgaan het geeft me de mogelijkheid het leven te waarderen. Als ik dergelijke momenten goed wil herinneren luister ik altijd naar die goede oude zanger van weleer; Ramses Shaffy. Ja, ik heb een godsgruwelijke hekel aan het merendeel van de Nederlandstalige muziek, uitgezonderd Blof en Ramses Shaffy. Ik heb het dan natuurlijk over het nummer ‘het is stil op straat’. Dit prachtige nummer doet me denken aan de momenten dat ik van het uitgaan naar huis ga laat in de nacht. Overigens hoef je daarvoor geen alcohol te hebben gedronken, en met teveel alcohol heb je dat moment niet, want dan gaat zelfs die stille wereld aan je voorbij.
Daarna is het weer terug de sleur in, het dagelijkse werken. Geld verdienen, diensten verlenen. Als ik niet aan het werk ben houd ik toch ook ervan dat ik een gewoon leven heb. Wellicht klinkt dit wat vreemd maar ik ben iemand die regelmatig tegenstrijdig is met zichzelf. Die tegenstrijdigheid is overigens meestal zonder problemen en hij komt mij goed uit. Ik houd best van avontuur, maar ik houd ook van het normale leven. Het normale leven geeft mij het gevoel dat ik bij de normale mensen hoor en dat is voor mij dik in orde. Ik zou natuurlijk eigenlijk wel een leider willen zijn, of avonturier of wellicht archeoloog zoals ik als klein kind wilde zijn maar normaal voldoet ook. Ik heb natuurlijk ook dromen, net als ieder mens. Dromen die ik wil uitvoeren, maar die dromen zijn ook haalbaar want zoals al gezegd eerder op mijn blog stel ik geen onhaalbare doelen, hooguit relatief hoge doelen.
Mensen werken dus, in de oertijd waren we jagers en verzamelaars. De man deed jagen op wilt in groepen met vuurstenen pijlpunten. Ze waren soms dagen op jacht. De vrouwen deden verzamelen en het huishouden. Dat is althans het heersende beeld en het zal vast wel waar zijn voor een deel. Dat beeld van de woeste jager wordt gezien als, de echte man en sommigen zijn daar trots op. Toch, denk er eens over na, dagen lang met alleen maar andere mannen op jacht, wellicht door regen en wind door bossen en rotsen voor die ene ree waarmee je het gezin kan voeden. Natuurlijk, die hardheid en moeite zijn bewonderenswaardig maar laten we eer zijn, wie wil er nou dagenlang door de regen en kou lopen voor een enkele ree?!?
Goed, we leerden boeren, ontdekte elektriciteit en de TV en de rest is geschiedenis.
Dan de oervrouw, bukkende over plantjes in het bos voor vruchten en bessen te plukken met de baby op haar rug en de kinderen rondom haar heen die meehelpen. Thuis het eten klaarmaken en dagenlang wachten op manlief. Ook niet bepaald de hemel op aarde lijkt me. Nog steeds moet vaak de vrouw opdraven voor de kinderen, iets wat ik persoonlijk onzin vind overigens. De oermens had het maar zwaar. Aan de andere kant hebben we de moderne mens. Zijn genot bestaat vaak uit een bak koffie, de doorsnee mens heeft een saaie baan en academici zijn echt niet beter af. Er is geen enkele reden waarom een hoog geschoold persoon met zijn goed betalende baan kan pochten tegenover een laag geschoolde. De enige reden waarom een hoog geschoolde kan pochten is zijn salaris en zijn weinig fysieke arbeid. Wat dergelijke mensen wel voor het gemaakt vergeten is dat thuis zijn niet betekend dat het werk van het bedrijf ophoud en dat er heel veel mentale stress en arbeid is in hun positie. Ze vergeten te vertellen dat hun 52 inch plasma TV met HD-DVD combi en dolby surround set en hun vette Mercedes SLK weliswaar ontzettend ruig zijn maar eigenlijk weinig extra waarde toevoegen aan hun leven. Hun drie weken lange safari naar het hart van donker Afrika ontzettend mooi is, maar de dag na de vakantie gevuld is met deadlines en rapporten die ze moeten lezen omdat ze ze gemist hebben. Maar na hun pensioen kunnen ze de vluchten plukken, alleen kunnen veel van dergelijke mensen vaak niet stoppen met werken.
De arbeider aan de ‘onderkant van de voedselketen’ echter heeft het lichamelijk zwaar vaak, klusjes die de meeste niet willen doen tegen een loon waarvan vaak net een Dvd-speler en een kleine flatscreen kan worden gekocht en rijd rond in een tien jaar oude auto die vaak tweedehands is. Hun vakanties gaan naar zeeland of Frankrijk als ze wat hebben gespaard. Het voordeel is echter dat ze geen kopzorgen hebben over hun werk en als ze terug komen van vakantie hoeven ze niet door bergen werk te spitten. Genoeg daarover, ik wijk af naar zooi die ik al heb behandeld eerder. Ik wilde het hebben over rollenverdeling, emancipatie en meer van dergelijke zaken die bij deze tijd passen.
Genoeg tijd verspild van mijn eigen en andermans levens. Ik ga er maar weer eens vandoor.
Laterz!!!Auredium Riptide
Geen opmerkingen:
Een reactie posten